De kunst van het ... niksdoen

Maun, Audi campsite 18 oktober

De kunst van het niksdoen

Misschien was de heenreis wel symbolisch: in een open grote jeep-achtige terreinwagen zaten we iets verhoogd achter de chauffeur en de man die onze kok voor de komende dagen zou worden. Door de constructie konden we niet vooruit kijken, hooguit een meter of 5 voor de auto, en niet achteruit. Alleen opzij. En wij willen graag controle houden.... Dat was de komende dagen niet aan de orde. Niet alleen het programma werd voor ons bepaald, ook wat we aten en wanneer we...

..... niets mochten/moesten doen. Heb je daar als Nederlander flink betaald voor een driedaagse mokorotocht (uitgeholde boomstam, overnachten in de Okavango-delta temidden van het wild met bushwandelingen en een gids) dan verwacht je een programma met inhoud, met dingen doen en beleven. Welnu, dat gebeurde ook volop en we hebben veel geleerd, vooral dat het voor ons heeeel moeilijk is dat je na de lunch rond 12 uur hoort dat het nu tijd is om tot 17 uur.... NIETS TE DOEN, ofwel siesta houden. Wat kom je jezelf dan tegen.

Iets doen kon ook niet, want we mochten niet verder dan een meter of 20 buiten de openplek in het bosje komen, waar we ons campement hadden opgeslagen. Te gevaarlijk! Dus: niets doen.

Wat moet je dan in hemelsnaam doen... Hoe gaat dat, siesta houden. Na een uurtje soeselen op een matje in de schaduw buiten de tent had ik het wel weer gehad. Hoe verder de komende uren doorkomen met nietsdoen??

Gelukkig mochten we om 17 uur met onze gids mee voor een bushwalk, waarbij we de omgeving verkenden en al veel wild tegenkwamen. We kregen duidelijke instructies vooraf: we moesten in een rijtje achter elkaar lopen en direct doen wat hij zei. Ook heel goed opletten voor de gaten en kuilen die o.a. door de Aardvark waren gemaakt en waar weer gras overheen was gegeroeid. Daar kon je je enkel ernstig mee verstuiken, of erger. Ook goed opletten voor alle 'droppings' op de paden, van olifanten, zebras, buffalos, giraffen, etc etc. ? Al verdrogen die snel in dit klimaat en hebben we er enkele nog flink zitten ontleden. Wat een slechte verteerders zijn olifanten bijvoorbeeld. Maar goed, daar hebben vele andere dieren (en planten) weer profijt van.

Ook met deze en andere bushwalks de afgelopen dagen konden wij niet vooruit kijken (vooral anderhalve meter naar voren op de grond, vlak achter de gids) totdat hij aangaf dat er in de verte een olifant, giraf, zebra etc te zien was. Of een bijzondere kikker en heel veel fraaie (riet)vogels. Welnu, daar hadden WIJ meestal eerst nog een verrekijker voor nodig ;-). Wat een getrainde ogen, wat een ervaring - maar ook, wat een vertrouwen kregen we om blind achter hem aan te lopen.

We waren immers in andermans territorium; en deze dieren bepaalden wat hun comfortzone is. Onze gids bracht ons dat respect heel duidelijk bij. Wij zijn te gast en afhankelijk van de situatie en wat/wie we tegenkwamen, moesten we handelen. Was het een groep of een individu (vooral de individuele olifanten, nijlpaarden en buffalo's moesten op een heel andere manier en afstand benaderd worden); waar liepen we, waar kwam de wind vandaan, hadden ze ons al gezien of waren we een verrassing, waren er kleintjes bij, hadden ze een vluchtweg of sneden wij die per ongeluk af. Allemaal zaken die van belang waren.

Ook leerden we sporen zien. ' s Ochtends om 6 uur bij het verlaten van het campement, zag hij dat er een lone buffalo vlak bij had gelopen. Hij legde uit dat het gebrul van de leeuwen 's nachts de buffalo vaak doet besluiten in de nabijheid van mensen te bivakkeren in de nacht omdat de leeuw daar in het algemeen ook vandaan blijft. Wat een geruststelling. Maar ook een expliciete onderbouwing waarom we s' nachts voor een bezoek aan het kuiltje in de grond op 25 meter afstand, eerst moesten luisteren, dan met een lampje schijnen (geen reflecterende ogen??) en vlak buiten de tent de kleine boodschap doen en bij een grote boodschap eerst een van de begeleiders wakker maken.....

En begeleiders hadden we. Voor ons tweeen wel vier: de gids, de kok en twee hulpjes annex 'polers', mannen die de mokoro's met een lange stok door de rietlanden van de delta voeren. Wat een haast victoriaanse luxe in een soms heel erg Nederlandsaandoende delta-omgeving. Maar, zoals met alles deze dagen, we moesten ons er aan overgeven. Niet onze sterkste kant, maar we leerden - beetje bij beetje. Ook dat wij eerst moesten eten en dat de restanten dan door de overige mannen werden genuttigd. Pfoe. Lastig, maar toch gewoon doen! Er was overigens ruim voldoende voor iedereen

Het waren weer bijzondere dagen, waar we ervoeren dat de lokale gemeenschap door de Botswaanse overheid expliciet betrokken wordt bij dit soort toeristische projecten. Het was immers hun historische grond en zij zijn daar deels uit verdreven omdat er wildparken werden ingericht. Voor de toeristen en het dus het broodnodige inkomen. Maar dus ook voor additionele werkgelegenheid van de lokale bevolking. We werden bij vertrek door een grote groep uitgezwaaid en toen we vandaag terugkwamen reed er een flinke groep dorpsbewoners de anderhalf uur over hobbelige wegen en riskante houten bruggetjes mee terug naar "de stad". Wij waren tenslotte de enige 2 toeristen bij deze trip en dan kunnen er dus veel localos mee..

We hebben de afgelopen dagen ervaren als een broodnodige rustperiode, waarin we niet meer zelf de touwtjes in handen hadden maar ons moesten overgeven; soms zelfs niets doen.

Waarom kunnen wij dat niet meer? Het zou goed zijn als we ons daar bij tijd en wijlen weer eens in bekwamen.

Heel nuttig! Niet in de laatste plaats voor ons.

(ps: in het kader van onze nieuwe verworven vaardigheden, moeten jullie het ook dit keer doen zonder fotos. Kost me nu teveel tijd en ik ga zo eerst heerlijk.... Niets Doen!! ;-)