De Nootka Trail

Zondag 5 juni - Vrijdag 10 juni

Een trekking begint met het sorteren van mee te nemen spullen (vooral niet teveel want je moet het allemaal op je rug meedragen) en daarna verstandig je rugzak inpakken: slaapzak onderin, matje en tent aan de buitenkant, kleding en eten voor 5 dagen (veel gedroogd voedsel). Dat levert een gewicht op van ongeveer 18 kg voor mij, 22 kg voor Gerard en voor Lo, die ook nog allemaal EHBO spul en satelliet telefoon meedraagt, een rugzak die ik amper op kan tillen. Voor het eerste avondeten is er zelfs verse groente en fruit mee en voor het eerste ontbijt 6 eieren en bacon.
En dan gaan we op weg. We rijden naar het haventje van Gold River (stelt niet veel voor: een houtzagerij buiten gebruik, een kantoortje, 2 steigers met aan de een drie vliegtuigen en aan de ander 2 motorboten). Ons vliegtuigje ligt al klaar en de man achter de balie van het kantoor blijkt onze piloot. Het vliegtuig heeft maximaal 5 zitplaatsen als er ook bagage mee moet, i.v.m. gewicht. Het ziet er krakkemikkig uit, bouwjaar 1957, maar is volgens Lo het meest betrouwbare vliegtuig dat er is. Voordat we vertrekken doet de piloot even een doekje over de voorruit zodat we mooie foto’s kunnen maken…..!!!

En dan vertrekken we. Het is een ongelofelijke herrie daarom moeten we een koptelefoon op. Maar wat een belevenis: het weer is supermooi, heel helder dus we kunnen prachtig rondkijken boven de ‘fjord’ (met zalmfarms in het water) en langs de kust die we de komende dagen zullen lopen. Na een half uur landen we in het water van Louie Bay. Bij het uitstappen stap je vanaf de drijver in enkeldiep water waar je met je bagage doorheen moet waden om op het land te komen. Wandelschoenen aan en lopen maar. Het land is dik begroeid met struiken (salal = appelblad) en bomen (dennen, ceders). Er is een minimaal paadje, meer voor dieren dan voor mensen. Je loopt echt ‘door de bush’. Veel klimmen, klauteren en kruipen als er bomen omgegaan zijn. En dat met een stevige rugzak met eieren erin op je rug!
Na een uurtje (afgelegde afstand ongeveer 1 km) horen we de eerste vogels, ten teken dat we vlak bij het strand zijn. Al snel horen we ook de zee en zien we het strand: een paradijsje!
We zetten de tenten op in het zand, lunchen, wandelen wat naar een bloemenweitje, zwemmen in de rivier (die iets minder koud is dan het water van de Pacific van 10-12 graden). Hout sprokkelen voor een kampvuur, prachtige zonsondergang, verse wolvensporen op het zand…. Slapen met het geruis van de zee op de achtergrond. Heel bijzonder allemaal.

De volgende ochtend een stevig ontbijt met de allemaal heel gebleven eieren en het laatste fruit. Vanaf nu alleen maar ‘instant’ voedsel. Tent afbreken, rugzak inpakken en op pad. Alweer prachtig weer, de voorspelling is voor de komende dagen meer dan goed, wellicht hebben we de regenkleding helemaal niet nodig, dat maakt het wel gemakkelijker.
Een prachtige wandeling volgt: eerst weer door kruip-door-sluip-door-bos, daarna over het strand met grote keien en kiezels, soms hard zand. En we spotten een beer in een boom (zie foto) en een mink (= nerts) schiet voorbij. Zeehonden in zee, een eekhoorn in een boom (zeldzaam op Nootka Island). Ook weer veel wolvensporen. Wij zijn de enige mensen.
Na ongeveer 7 uur lopen (incl. pauzes) zijn we bijna op de geplande slaapplaats ware het niet dat Calvin River veel voller is vanwege de overvloedige regenval in het voorjaar. We moeten tot ons middel door het koude water met de rugzak op het hoofd!
Naast de watervallen zetten we de tenten in een open plek in het bos op vanwege de harde wind. En alweer een prachtige avond na een fantastische dag.

Dag 3 (= dinsdag) zitten we aan het ontbijt (granen met gedroogd fruit geweld in gekookt water uit de rivier) als we in de verte een wolf zien lopen: vanwege de nog steeds harde wind ruikt hij ons niet en wandelt rustig op een meter of 50 langs ons heen over het strand. Een indrukwekkend gezicht. Het beest is groot (zeker een meter hoog), heeft een dansende gang en ziet er wat viezig uit. Op een bepaald moment ruikt hij ons kennelijk, blijft staan met de neus in de wind en besluit dan om rustig door te lopen. Overigens zijn zowel wolven als beren meestal niet geneigd om je aan te vallen als ze zich maar niet bedreigd voelen. Dus het is helemaal geen angstige ervaring om die wolf te zien. We hebben hem zeker een minuut of 5 rustig kunnen observeren. Ook voor Lo, die al veel wolven heeft gezien, was dit een unieke ervaring op Nootka Island.
Het wolvenspoor loopt voor ons uit als we weer wandelen over hard zand met zeer harde wind in de rug en volop zon. Heerlijk. We zien zee-otters, zee-arenden, een visarend en zeeleeuwen. Via Bajo Point lopen we naar Beano Bay waar we naast Beano Creek onze tentjes weer opzetten en zwemmen in de koude rivier om op te frissen. Als we in de zon zitten om op te warmen zien we een vin in het water en vervolgens de rug van een orka en later ook nog twee andere orka’s. Kennelijk is er weinig voedsel in de baai want ze zijn net zo snel weer verdwenen als ze kwamen, meer dan een korte blik was het niet maar toch: ook al orka’s gezien!!

De woensdag (= dag 4) is de zwaarste wandeldag: geschatte duur 9 uur (inclusief pauzes) en dat voor 6 km. Het is pittig over grote gladde stenen, een lastige klim (gelukkig hangt er een touw), vlak langs de kust door het dichte bos. Over het strand lukt niet vanwege te hoog tij. Enorm dikke bomen, prachtige uitzichtpunten, moerasachtige stukken (met veel ‘skunk cabbage’ waarvan de beren de wortels uitgraven om op te eten – we hebben veel gegraven gaten gezien maar geen beer) en regelmatig korte klimmetjes of afdalingen waarbij af en toe de rugzak afgaat om het gemakkelijker te maken – de rugzak laten we dan via het touw zakken naar Lo of Mark die altijd als eerste beneden of boven zijn. Gelukkig is het nog steeds prachtig weer want met regen lijkt me dit een nog veel grotere opgave.
Op het kampeerstrandje blijkt dat de rivier (die we nodig hebben voor zoet water) er niet meer is en dus moeten Lo en Mark een half uur teruglopen voor vers water. Wij mogen lekker in de zon zitten en uitrusten.
Het diner is wederom verrukkelijk: pasta met champignonsaus en crème brulee toe. Bij het afwassen verdwijnt er een bord in zee dat we niet meer terug kunnen krijgen vanwege de hoge golfslag. Mark maakt een heerlijk kampvuur waar we thee en chocolademelk bij drinken en veel gelachen hebben (crème bruthee – omdat de pan van het toetje met thee is afgewassen).
Uitgeput maar zeer tevreden naar bed, maar niet nadat we zoals elke avond, het resterende eten in de boom hebben gehesen.

De laatste dag. Het is mistig en miezert af en toe wat. Een heel nieuwe belevenis nu we de tent nat in moeten pakken. Een korte wandeling van 2 uur naar Friendly Cove, meest door het bos vanwege het tij. De mist maakt het wat mystiek. Het laatste stuk over een grindstrand waar je in wegzakt, zwaar dus. Ook nog enkeldiep waden door een riviertje, dus wandelschoenen uit, waadschoenen aan, 20 meter lopen, waadschoenen uit, wandelschoenen aan.
Bij Friendly Cove wachten we op het dok aan de voet van de vuurtoren op de bestelde watertaxi van de Indiaan Max. Dat blijkt een van de bootjes die aan de steiger lag in Gold River. Met een noodvaart denderen we over het water van de Nootka Sound in anderhalf uur terug naar het vaste land.
Einde van de Nootka Trail. Wat een fantastische ervaring!!!!!
We nemen afscheid van Lo en Mark. Het was geweldig en we hebben het ontzettend leuk gehad met elkaar.